Koha rrjedh,
si një lum i fshehtë
nan urat e jetës,
pa kthim.

Arkivon nëpër hije
emna t'zbehun,
gjurmë që treten
si terri n'mëngjes.

Përleshet me veten,
si deti me shkamin,
ndryshon ngjyrat e botës
sipas skicës së saj,
sipas dorës së padukshme
të arkitektit t'amshimit.

Djeg mbeturinat,
pluhunin helmus t'kujtimeve,
e n'gurë t'kohës
gdhen ftyrat e pakta
që mbijetojnë si monumente.