KALTËRSIA TRIUMFON

Nga stepa e ngrirë e Moskës
erdhën morrat e kuq,
parazitë me flamur gjaku,
me gjuhë helmi,
me çizme që shkelën mbi kufoma.

Ata mbulun Karpatet si epidemi,
u kacavjerrën mbi qiellin tonë,
shkrun vargje rrenash me tela me gjemba,
dhe na shitën errësinën
si “agim të kuq”.

Zogjtë u rrëzun nga qielli,
si fëmijë t'qëllu me plumba n'gjumë.
Lulet u thanë n'lulëzim,
sepse morrat e kuq pinin lot,
jo vetëm gjak.

Në brigjet tona,
Adriatiku ulëriti.
Urat u thyen,
këngët u shuan,
dhe Shqipnia u shndërru n'bunker,
një gojë betoni që s’mund të këndonte.

Por kaltërsia nuk vdes.
Ajo ndizet si rrufe mbi beton,
hap plagët e qiellit,
i djeg ikonat e diktatorëve,
liron diellin e ndaluar,
atë diell që ata deshën ta varrosnin nan flamuj t'huj.

Morrat e kuq s’zhduken lehtë,
riciklohen si viruse n'ajër.
Prandaj duhet t’u këpusim kokat,
t’i djegim vargjet e tyre prej plumbi,
t’i zhdukim nga librat, nga heshtja,
nga gjaku ynë i trashëguar.

Morrat e kuq, të ricikluar si fantazma,
rikthehen sa herë harrojmë plagët.
Janë të ngjizun n'errësinë,
mbijetojnë edhe n'zjarr.
Prandaj brez pas brezi,
vigjilenca duhet t’na bëhet kështjellë,
që kaltërsia t'mos rrëzohet ma kurrë.