Nuk dua, të jem poet
Penë e hubur, nëpër motet e pabesisë
Që koha, të më vret
Rrugëve të botës, o’në dhe, t’Shpnisë

Si poetët e shekullit t’ikur e ca më parë
Që mbetën pa dy grushta dhe e pa një gurë për varr
Të prerë në besë apo pas shpine, t’vrarë
Pse shkruanin shqip e botës i thoshin: jemi shqiptar’

Nuk dua, të jem poet
Penë e humbur, si poetët nën hirin jermi
Që koha, të më vret
Si ata t’shekullit të ikur, n’Shipninë pa liri;