Sa s’është vonë
T’u lutemi, gjakut t’derdhur e pikave t’lotit
Për mëkatin tonë
T’mbetur, damkë kobëzezë, në tokë të Zotit
Për hijet e zeza e tradhtitë t’dala, nga kullat e fisit
Si nepërkat e tërbuara, kur i trazon nën gurë stuhia
Për vrasjet s’koti, që përgjakën bardhësinë e plisit
Si perandoritë e mëdha me rrufe t’egra, nga Ylliria
Për netët e serta e terse, të gjysmëhënës e të kryqit
Si Kryjet e Parive, që, s’i duronte, kurrë Shqipëria
Sa s’është vonë
T’u lutemi nënave, që vdekjet tona, me lot i pinë
Për mëkatin tonë
T’mbetur, damkë kobëzezë, për plisin e Shqipërinë.