Doja të frymoja e lirë si dallandyshe,
në shtegtimin e jetës duke ikur diku
ca fjal të pa thëna ti mirrja me vete
e ca ti vargëzoj, për vete dhe për ju.

Në udhën e jetës, miq e mike, takuar,
ca zemër gjërë, ca shpirt vegjel imcak,
shumëherë nga fjala, qepallat rënduar
fjala e pa peshë, ka hapsirë krejt pa cak.

Vargjet shkruar, kalojnë tej imagjinatës,
në thellsi t`shpirtit dëshirat duke shpuar,
si një grua që fle gjumë në gji të natës
në krahët e një burri, a ëndërre e dehur

Doja të shkoja ku askush s`ka shkelur
duke numëruar ditët e mira e të trishta
me pas të frymoja thellë e çliruar
udhve të jetës, ku errësirën e gris drita