Me floririn e gjetheve të saj të mbrame
vjeshta mëton të blejë edhe ca ditë,
si grua bujare në prag menopauze
I dredh mbi peizazhe gjithë bukuritë.

Plepat pranë udhës ikin të strehohen
në tablotë e Mios*, t’i shmangen thëllimit.
Mbi kuajt me jele të bardha dëbore
zbresin prej maleve kasnecët e dimrit.

Ca varka vetmie struken buzë gjolit;
Mbi ujë vërtitet një mjegull e lehtë.
I lodhur nga pesha e rëndë e bronxit,
Lasgushi me Cucin** në breg po baret.

Largohem nga gjoli, me vete duke marrë
Imazhin e mjelmës që dremit mbi ujra;
në rrugët e Tiranës ajo pamje e ëndërrt,
papritur në trajtat e një gruaje u zgjua.

Bien gjethet e fundit të vjeshtës.
Për kë psherëtin era si në jerm?
Ndoshta për bardin*** e kafe Evropës,
ndoshta për shpirtin e Reshpjes bohem.

Ja, për një bjonde me qafën prej mjelme
Panoja do shkruante një psalm erotik;
Reshpja për Lorën e tij eterike
Do shpikte patjetër një tjetër kantik.

Ndërrohen stinët nën vallen e shirave;
nata pelhurën e end mbi qytet.
Shpirtrat e bukur, edhe përtej vdekjes,
dritë i dërgojnë kësaj bote të shkretë.