Tri herë të mohova brenda vetes,
Tre ditë qielli dërgoi shi ngushëllimi
që bota të mos shihte sytë e mi të trishtuar.

Nuk mbaj mend sa herë dola nga vetja
duke të kërkuar pas siluetave të ngjashme
në kryqëzimet me sytë e kuq të semaforëve
Ku fytyrat fshihen pas një grimi të rënduar.

Shtatë herë të mohova,
dhe shtatë trëndafila pendimi
çelën
në prillet e shpirtit tim të trazuar.

Falje i kërkova hënës vjeshtake
për metaforat e mia të lodhura,
për flokët e tua
derdhur mbi muzgjet e mia
si ujëvarë.

Tani ngjitem në Golgotën time,
ku ti po më pret
me kryqin e mallkimit në duar.
Me hijeshinë e zjarrit tënd mistik
Ke për të më djegur
Ke për të më vrarë.