Si harkëtar i hequr bedenash,
në errësirë vështroj që lart,
me heshtjen time të mprehur,
hijen tënde vrojtoj në çdo hap.

Më digjet zemra në heshtje,
si zjarr i fshehur nën prazmoren pa faj.
S’dua të rrëzoj kështjellën,
as të thyej portat me ngut,
por zemrën të’t pushtoj në heshtje
dhe tiranisë së pritjes t’i jap fund.