Ecën ora, s'di se ku,
zemra rreh, por s'di për kë.
Dielli lind, për t’perënduar,
dita mbushet, për t’u zbrazur.

Nëpër rrugë pa emra shkruar,
vetëm ecim, mendje zbrazur,
me sytë që më nuk shohin,
dhe me shpirtra që s’besojnë në nesër.

Asnjë fjalë s’mban më peshë,
asnjë prekje s’ngroh asgjë,
dhe kujtimet s’janë më strehë
veç një vorbull që kap çdo kë.