Si mallkim i harruar
në qetësinë që s’më përkiste,
stuhia erdhi papritur.

Nuk foli, s’kishte nevojë,
rrëzoi kujtime, ëndrra, fytyra,
dhe zbrazi errësirën, boshllëkun,
më kërkoi n’çdo qoshe ku fshihesha.

Nuk kërkoi falje, për dhimbjen e flakën
stuhia isha unë, me fytyrë, pa maskën.