Mbremjen që do hidhesha malit përmatanë,
Ktheva me tim ate një gotë,
Biri im mbamë vesh një fjalë,
Dheu i huaj s'të mban kurrë ngrohtë.

Shikoje mirë këtë copë qiell
Këto pemë të blerta dhe shtëpi,
Këto dritareza pa diell,
Që mbajnë kaq shumë dashuri.

Thithe me forcë këtë ajër bir,
Se është aroma e vëndit tënd,
Një mall si re do të rrijë mbi sy,
Dhe zemra e gjorë çdo çast do të dhëmbë.

Nxirre një gur nga pragu yt,
Si hajmali mbaje me vete,
Ai do të sjell aromën e nënës,
Dhe një tallaz sa njëqind dete.

Mos harro kokën ta kthesh pas,
Dhe pse kaq male ke përshkuar,
Atdheun në gji përjetë ta mbash,
Si flakë zjarresh mbaje të zgjuar.