Ti, vetja ime e tjetërsuar,
Sa herë ke dashur më ke gënjyer,
Dhe pse gjithmonë te kam dyshuar,
Më ktheve në një burrë të thyer.

Ti nga drita e bardhë më fshihje,
Dhe shokët I zgjodha si ty,
Nuk shihja rrugë por vetëm hije,
Se s'pata as mënd e as sy.

Ato të mira që bëra në jetë,
U vura flakën sikur të ishin asgjë,
Por s'do të thotë që po u rrëzove,
Ti s'mund të ngrihesh dot më.

E ndërsa zhytesha drejt fundit,
Zëra ëngjëjsh vesheve dëgjoja,
Sa me larg që ikja nga ty,
Aq më shumë shpëtoja.

Ti, vetja ime e tjetërsuar,
S'do jem më gjahu yt I rrëmbyer,
S'do mundesh të më shohësh më,
E aq më tepër kurrë më të thyer.