Një ditë e di, do më kërkosh,
Nga skutat e shpirtit, do më nxjerrësh,
Sepse nuk munde të më harrosh,
S' ja dole mbanë, kujtimit therës.

Dhe do mundohesh, veten të falësh,
Që vitè ndenja aty e mbyllur,
Me sytë pêrlotur, do të ndalësh,
Në zemrën totalisht të ndrydhur.

Dhe do kërkosh një fije shprese,
Që pas të kthesh kohën e shkuar,
Dhe do pranosh brenda vetes
Që pa mua, s' paske jetuar.

Dhe shpejtë do vijë ajo ditë,
Që do shfaqesh i penduar,
Pa vonuar do kuptosh,
Qê dhe unë pa ty, s'paskam jetuar.