Kur detet e shpirtit të jenë të lirë,
Dhe errësirë zemra ime e mirë,
Në asnjë qoshe të mos ketë,
E buzëqeshur zemra atëherë do jetë!

Buzëqeshja ime do jetë pa mbarim,
Kur dielli të futë rrezet,
Në skutat e shpirtit tim,
Të ngrohë e mos m’i thajë shpresat,

E kur dielli të dijë të shndritë i dlirë,
Ndoshta dhe unë do të qesh më mirë.
Siç ngazëllehet një shpirt i bardhë,
Edhe kur jeta eshtë tepër e vështirë!

Do të qesh si fati qeshi me mua
Në çdo ngrysje e mëngjes pa gdhirë,
Po kur dielli të më depërtojë në shpirt
Atëherë do të buzëqesh më mirë!