Sa herë ndodh që nga jeta helmohem
Mundohem të fle, sikur të humb,
Brenda guaskës time shtrëngohem
Strukur nga bota që ëndrrat m’i zhduk!

Nuk dua të dal nga guaska, të zgjohem
Në këtë botë të lyer me gjak,
Kam frikë njerëzve t’u afrohem,
Se padashur më ndotin e mua pa shkak!

Nuk dua me veten të pëshpërit
Si ferra kujtimet nuk më lëshojnë,
Unë dua jetë t’i jap shpirtit
Dhe ëndrrat kurrë mos më mbarojnë.