Më donin familja dhe shoqëria,
Po për shtat fare nuk u shkoja,
As vetes, bile, s’i shkoja për shtat.
E shtrenjtë për mua ish vetëm fëminia;

Në dhomën e errët të gjumit,
Në dhomën ku studioja, si kamare,
Ku s’hynin lojrat shqetësuese,
Unë ëndërroja vetëm për dritare;

Po qeshja, qeshja sa gajasesha
Dhe desha diellin krejt ta shkrija,
Dhe tokën ta lajthisja së qeshuri,
Dhe si dyshek të gjelbër ta shtrija…

Pastaj u bëra njëzetvjeçar
Nga trampolina e ditës e natës hidhesha
Në hapsirën pa fund e pa anë
Ku trupi im përpëlitej e dridhej;

Dhe jeta i hapi të gjitha shqisat
Dhe bota dridhej në orbitën e saj,
Dielli derdhte gjithë cirkat e florinjta,
Shiu i ngrohtë fushën guduliste në maj…

Ekuilibri – ja e vërteta e drejtësisë,
Këtë sa mora diplomën e kuptova
Se padronët ngado duan djersën e rinisë,
Dhe veten time krejt e harrova…