JETA E THARTË

Jam kurioz të di nëse, pasi të kem filluar tekstin,
do të ndalem së trokituri,
të mos e lë veten të magjepsem nga mërzia e mosshkrimit në mënyrë të përsosur,
të mos e lë veten të më kaplojë një dhimbje që më shkatërron nga brenda.

E lë rimën të rrjedhë si dikush që nuk ka asgjë për të dhënë,
Shkruaj aty ku nuk është shkruar asgjë,
pa një boshllëk për të mbushur,
sikur çdo shkronjë përfaqëson një aksident.

Marr frymë ngadalë, si një pacient me Covid në rehabilitim,
Ia lë ajrin bronkeve të mia dhe dëshpërimin nervave të mia,
Nuk dua ta mbytem veten me kordonin e kërthizës
dhe t'ia lë të gjitha pasuritë e mia sallës së gjyqit.

I mbyllur nga jashtë dhe i burgosur nga brenda,
belbëzoj ninulla si një hotel Guglielmo pa u denjuar të përqendroj
jetën e thartë që më ka shoqëruar për pesëdhjetë vjet
të shkruaj vargje që mbajnë erë ankese.