M'fal, i panjohun
s'kam menu qi zemra s'ka me ditë m'u mbrojtë
e dashnia ka me fillu me pulsu
veç prej nji casti qi t'pashë
I panjohun,
unë patjetër qi duhet me majt' n'krahë nji mëkat
ferri s'djeg ma shumë
se qi po djeg kjo ndjenjë mrena trupit
je dashni e dëshirume
neps i madh qi du me shujt
buzë për buzë
trup për trup
le t'më dënojnë e marrojnë Perënditë;
po nëse dashnia asht mëkat
atëherë njeriu vet asht mëkati ma i madh...
Menoj me vete:
kush s'dëshiron me kanë e vetmja dallëndyshe n'sytë e tu
qi i ke si nji hark ylberi e qielli vet?!
M'fal, i panjohun
po fluturat qi po çmenden n'bark
ma nalin frymën
dhe... edhe në u qujt mëkat kjo dashni, do mëkatoj patjetër
ndiej qi s'kam frymë qi m'ban t'plotë pa tanden
dhe as s'kam andërr me lan' përgjys..