Kur më trazojnë duhitë e vjetra
t‘çjerrunat akordohen m’i uverturë
grimcohet çdogja mbrenda meje
dhe nata shndërrohet në katrahurë.

Kujtimi i vjetër kuis përvajshëm
sjelljet harbute bajnë çmendinë
thurr fjalë lakmie për kurmin tand
si për hanën e plotë qi ulkonja ulërinë…

E pashë ikjen me sytë e thyem
shpresën tue ndejtë n‘agimet e molisuna
u vyshken premtimet e thana dikur
si lule t’thame në vazot e krisuna.

Gatitet vetmia si nji mezë orgjie
rrëzohet perëndimi përmbi det
hanë e diell në eklips bien
aliazh i tyne:: – unë mbetun asket.

Era fryen dhe ti s’vjen me kyt linjë
n’tokën biblike kryqëzohen pritjet
dashuni qi u ngjiz nga nji shpërthim
brenda saj kaher’ gjarpni kridhet.

Rrëzohena e thyena mbi mirazhin tand
acar bahem tue t’ prek tinëzisht
je aq i ftohtë si diell pa rreze
e unë të due kaq ngroht’sisht.

Peizazhet e lana përgjys u harruen
po s’u harruen andrrat për ditët gri
pa fragment mbet fundi i përrallës
lumtunia reshi veç dikur si nji shi.

Si nji meteor u shue dikur dashunia
në mue u skalit si nji kujtim bistak
me karthje iu vue flaka andrrave
në natën e errët, nën qiellin picak.