Po i thuri e shthuri ditët prej lamshit t’Penelopes
e vështirë qenka nyja e andrrallave t’harrimit
Pritjet e gjata
largësive t’ndame detnave…
as galop s’i m’rrin dashunia ikjet

Netët rrjedhin pagjumësisë deri n’agoni
fjord i mallit në gji të tyne skalitet
qielli ngryset reve t’zeza t’syve
shi i përlotun përvajshëm pret kthimin

Mâj me duer dhimbjen e spazmes të ditëve që u tkurren vetmisë

Po gajasem tu i shtrydh lutjet mi ty
shtrëngata m’shfaqet shpirtit t’trembun
drojë e kam errësirën kur nata s’ndez asnji hanë
përhumbem vegimeve kur m’shfaqesh shajni
e topitun nisem me tallaz të t’prek
m’shperren fuqitë
angështia ma shënjon frymën
duf i ditëve hakërrinë…
kuturisje e kot’…

Tu i thur e shthurr ditët pres
që t’vish t’ma matësh syprinen e mallit
me puthjet e mungume
që s’mi zgjun nadjet e lumtuna
po te dehuna eremit.