T’kam apostrofue netëve t mija pa hanë
n’apogjeun ma t’naltë t’mungimit
jam gajasë e psherëti fort kam prej mallit
deri m’asht zvetërnue vetja jem
topitun t’kam mendue e zaptue ki tana horizontet e shpëtimit pa kenë njaty
tu e fanitë ftyrën hanëndritun
mirazh i pafikun
qi shtrinë pranë meje trupin e pafjetun
tue mos m’lanë m’e davaritë fanitjen e rreme
veç tue u ravijëzue e farfuritë ma fort
tymtajë ekstaze tue ‘mbështjellë
tue m’shkrehë deri kur nadja feks..
E kur nata harxhohet pa za
i pret kërthizën ditës qi lindë
e ikë mbas zogut të parë të agimit,
tue m’lanë me besue qi nata asht veç nji bredhërimë shushatëse
qi trazon rrathët e kujtimeve
e pluhun i andrrimeve qi s’kalon me asnji duhi…