Më djeg’ gjëmimi yt i dhimbës qi ndin’
e jehonat e zashme më sëmbojnë
po ti më merr në krah pranvershëm
dallëndyshet e tua më gazmojnë.

Ti ndrinë ma fort se njajo hanë e tanë
qi mbramjeve nxanë vend n’kolltuk t’qiellit
qytet i shenjtë, i hijshëm, i gjallë
qi mue m’ngrohë si rreze e diellit.

Kur të duen, n’mue mugullon lumni
i bukuri jem i dashtun sa mot
nën zâ më flasin t‘vërtetat e tua
bashkë me valët e Ibrit qaj e qeshi fort.