Dua të flas, por ma vrasin fjalën,
Po edhe sikur somnanbul të zgjohem,
Më akuzojnë.
Sekret t’u tregoj, nuk guxoj
Më përgënjeshtrojnë...
Ta fsheh në skutat e zemrës,
Di, por nuk dua,
Se mos ndoshta shpirti më mban inat,
Pastaj poezia syrin ma shtrembëron...
Sikur t’i vesh qenies sime fustan dashurie?!
Oh, më zhveshin,
Më bëjnë copë-copë...
Të arratisem në ujëvaren e lumturisë,
Më gjejnë edhe atje,
Ma burgosin kënaqësinë...
Ehh, sikur të lundroja në oqeanin e përjetësisë...
Jo!
Fundin afër do e kem,
Ia ndalin rrjedhën ujit,
I thurin një gardh të madh.
Me krah dallëndysheje të fluturoja kaltërsisë qiellore
Re të murrme më shfaqen
Më verbojnë pasionin…
Çelësi i dashurisë sime është poezia,
Nëpër rreshta gjej prehje shpirtërore,
Vargjet më ndjellin dritë
Më japin gjallëri, shpirt, jetë, ëmbëlsi.
Me ngjyrat e dashurisë pikturoj në poezi!