Përkundej vera nën hijen e lisave
Hapat përkundeshin mbi strehën e sipërme të dheut
Bilbilit i shteroi zëri në këngën e fundit
Fluturoi në çerdhen e lumit të vogël
U ftoh trupi
Shpirti për t’u ngrohur
Kilometrat numëronin frymëmarrjet e amanetit
Ajri po shënonte sekondat e fundit mbetur
Gjethet akoma pa u shtrirë për tokë
Ra një trung njeriu.
Buzë lumit etja qe shuar
Se lumi gjithmonë ecte pa tradhti
Pa mashtrime, i pandryshuar.
Lotët derdheshin tutje në horizont
Dridheshin lapsat në ndonjë varg poezie
Atij që shpirti iu rrjep e zemra iu gris
Rrënjët iu shtrinë tek një degë fëmije.
Vdiq shpirti i poezisë
Përgjysmë u thye dhimbja e malli
Sikur…shpëtoi ai që iku
U gjallërua Lum djali.