E matnin shtatin me pëllëmbë dore
E nuk kishim durim deri në shtatorin e shkollës
Pastaj, u dëgjua një krismë ushtuese
Luftë, luftë është, na thanë.

Përngutshëm ikëm,
lamë peng ca copëza të shpirtit
Nisëm një jetë të re në vend të ri, të huaj.

Pastaj u kthyem,
Luftës i thamë pasluftë
Gjetëm toka e zemra t’shkrumbuara,
E po në ato toka u rritën.
Zanës nuk iu dogjën ëndrrat
Siç iu dogjën zemrat nënave
Se rrugë e zanës është hana
E rrugë e hanës është liria.

Se, liria nuk hahet me bukë e sheqer
E mësuam kur u rritëm
Sa herë e hëngrëm lirinë me lot
E sa herë na mbeti në fyt.
Sot, zanë e hanë bashkë janë
E lirinë përpijnë me lot të epokës së “lirisë”
Rrugët trellë na janë bërë
Në kërkim të pavarësisë së mendjes dhe dashurisë.
Dëgjomë zanë,
Rruga e zemrës është veç liria
E Liria është emri që në qenien tënde e mban.