Kumboj në veshë e natës erë
E drithërimë trupin kaploj
Si në të vonat agime dimri
Një shpend dritares zu këndoj
Qe shpend i shpresës që prej largu
Që zuri xhamin të çukasë
Ndaloj e dridhura në trup të ftohtë
E nisi zemra të bërtasë
Sa kish me zë e dha me shpirt
Shtegëtoi zëri në kraharuar
Nga sytë që ngricë patën marrë
Pa shpendin që kishte zbarkuar
Në duar mblodhi atë shpend
Që përtej xhamit qe bymeur
Me sqep skalitur, gjithmonë në erë
Me kokë kraharorit fshehur
Dhe u harrua drithërima
Qe shpendi që zemrën kaploi
Në duar shkoj një valë e ngrohtë
Që befas prej gjumit e zgjoi
Sa kishin ngrirë shpend e zemër
I bëri bashkë e natës erë
Ishte një shpresë prej së largu
Që vjen mes netësh veç një herë.