Udhët buisën përsëri
portave të mbyllura prej akulli,
bota çilte,
frëngjisë së reve,
një rreze me ngulm epej të zbriste
shpirtin ti ngrohte kohës,
që përsipër pa mëshirë e shkelte,
e përtypte.

Veten braktisi mbi krahë pulëbardhash,
fluturoi, pafundësitë t’i cekte,
valës valsin t’ia zgjonte tek jetën gjurmonte,
në njëmijë xhama stërkalash,
e me klithma që ajrin shponte
qiellit kurmin ia preku…
e me bulëza vese,
kthehej të strukej brenda shpirtit….

Prej frikës,
se dëbohej nga edeni,
e bëhej e vdekshme…

Kur malli djeg

Me sy të vocërruar prej lodhjes e lotit
e vitesh mjergulluar,
një grua fisnike
me duart e vogla që përhumben dheut,
pasosur rrëmon përjetime,
oborrin vesh me ngjyra e profume
edhe gurin që pragut qëndron modest,
vetmisë ngujuar,
nën qiellin që mëngjeset ngjyejnë,
horizonteve ku malli djeg…