Ndonjëherë dita dhemb sa një epokë e tërë
Ndonjëherë një minutë jetën e bën skëterrë

Koha udhëton pa e humbur as një sekondë
Me muzgje të errëta e agime që shkëlqejnë

Drejt së panjohurës me tē mirat e cenet
e jetës
Udhēve të spërdredhura shtresave të
ekziztencës
Herë shndrit si hënë me yje herë diell i ndritur
Herë mendim i ligë i zi që na godet rrufeshēm

Det i tallazitur me shumë të panjohura brenda
Të lidh me rreze dielli e të shkëlqen te mendja

Udhëtimin se ndërpret pranē lumturisë as
pranë pikëllimit
Forcë magjepsëse është që nxit e josh drejt
qëllimit
Zemrës i troket me ngjyrat dhe aromat e florës
Mendjes i thërret të ngjitet lart të kap kufijtë
e Universit