Në të zëntë gjumi i botës
Kur s'e ke veten në dorën tënde,
Bëje të pamundurën,
Të pamundurën bëje
Për t'i ikur vdekjes!

Vëri pikën butësisë së dashurisë
Kujtesa do të shkrihet
Çdo çast i jetës do të rikthehet sërish
I veshur me rroba fisnikërie.

Edhe nëse del nga bota e jote
Merri me vete të gjitha mësimet e saj
Se kur kontakton me botëra të tjera
Të duhen si buka e uji,
Si ajri të duhen!

Ke dalë nga mjegullnajē e kohës
Me shumë plagë në trup,
Por vdekjes i ke ikur
Njëherë e përgjithmonë.