Në ditën e lirisë i mungova atdheut
Isha në rrugën e kthimit nga dëbimi i dhunshëm.

(Në rrathë ferri na patën mbyllur
E dhimbshme ishte rruga
Plagët kullonin gjak deri në palcë të shpirtit.)

S'dija të qaja a të gëzohesha
Liria më zuri në rrugë.

Kthimi ishte i madhërishëm
Edhe pse atdheut i mungova në ditën e lirisë
Ai më priti i gëzueshëm edhe pse i vrarë e i djegur...

(Po aq sa mund të shkeleshin yjet në qiell
Po aq mund të vritej liria e atdheut
Ndonëse vriteshin njerëzit e digjeshin shtëpitë
Po atdheu shndërrohej në feniks
Bëhej më i bukur, më i shndritshëm.)

Liria e atdheut të zënka kudo që të jesh
Nëse me trup e shpirt atij i shërben.