Këtë poezi që qenka pa moshë,
Po ta sjell ty, gjallë të të mbajë.
Me vete merre, ngado të shkosh,
Kështu asgjë s’do mund të na ndajë.

E solla që larg, e mbajta në krah,
Si pelegrini që mban një besim.
Në lumin e jetës të gjeja një va
Dhe vite të denja për ty në vijim.

E prapë e prapë nëse nisem diku,
Fute në gjoks si frymë, si vikamë.
E në mungofsha, do jem kthyer në flu,
Do t’vij, po këtë herë, jo si një dramë.

Këtë poezi të ma duash më shumë…
Me vete merre, të të mbajë gjallë.
Shpirt nga shpirti, ta prura veç unë,
Ngado që të jesh, të shuash një mall.