E shtrenjta ime, sa jeta,
të dua si diellin në mëngjes,
më do më tepër se vetja,
mos m’u afro, se të vdes!

S’kam trëndafila nga saksia,
spërkatur petalet me vesë,
kam mortje në duart e mia,
mos m’u afro, se të vdes!

Në vend të aromës borzilok,
kam frymë flake, që të ndez,
të djeg nga këmbët në kokë,
mos m’u afro, se të vdes!

Më pret në kohën e çiftimit,
pret unazën për martesë,
kam lakun e asgjësimit,
mos m’u afro, se të vdes!

S’kam puthje të përmalluara,
që pret prej kohësh e pres,
kam buzë të helmuara,
mos m’u afro, se të vdes!

Mos prit nga unë përkëdhelje,
kur ti trupin fillon e zhvesh,
s’kam aspak hatërmbetje,
mos m’u afro, se të vdes!

Kam lamtumirën para kohe,
kam virusin e Vuhanit kinez
kam vdekjen më të kobshme,
mos m’u afro, se të vdes!

Kjo qe më e madhe fatkeqësia,
që ëndrrat tona, lë në mes
dhe do na ndajë nga dashuria,
nëse nuk shpëtoj, po vdes!…