Martohuni o beqarë
Dhe vetes hallin t'ia qani,
Se atë mish që kafshon qeni
Se ha më Luani,

Se vjen një moment e detyrohesh
Të ngelesh më mirë i vetmuar,
Se'sa të hash atë mish
Që qeni e ka kafshuar!,

Ja që e pësojnë "Luanët"
Ata-Mëndjemëdhenjtë,
Dhe hanë në të njëjtin vënd-(mish)
Që kanë ngrënë edhe qentë!,

Mendojnë se hanë atë mish
Që është i paprekur,
Por për fat të keq hanë atë-
-Që është Qepur e është Shqepur!

Se Burrit që është Burrë
As'pak si ka hije,
Të hajë mish në moshë të preskët!
Dhe mos ketë asnjë pikë shije?!

Kështu është: kur vlerat
E Burrnisë dhe Malsisë i harron,
Shkon për mish të freskët
Dhe në të kalbur përfundon!.

Prandaj Toka në thellësi
I fsheh thesaret nëpër Minierat,
Dhe sa për Burat sipërfaqësorë
I kanë Humbur Vlerat!.