Albert Zholi
Babai I Katër Fëmijëve
-skicë letrare-
Pranë hotelit "La Mirazhe", mbështetur tek një trung peme, bisedonin të dy. Flisnim me zë të lartë, për ato që po ndodhnin në Shqipëri, të rrëmbyer nga të papriturat e dhimbëshme: vrasje, vjedhje, djegie- Flisnim me zë të lartë, të sigurtë për heshtjen përreth, por nuk kishim vënë re se pranë nesh na dëgjonte një burrë në mes të jetës, me flokë të rralla e me një shenjë në buzën e poshtëme. Në pamjen e parë na u duk njeri i mirë e hallexhi. Dhe ashtu ishte.
-Cfarë ju shqetëson?- e pyes më tepër për të mësuar se c’ishte ai e pastaj halli I tijë … Ai rrinte i heshtur, por për mirësjellje tha vetëm "Jam nga Vlora" dhe një lot I rëshkiti në faqet e rreshkura …
-Flisni, flisni pa ndrojtje –i foli shoku im.
Ai heshti përsëri kokëulur, u kapërcye në kombin e gushës, me zhurmën e gurit të hedhur në pus dhe foli:
-Të më falni për shqetësimin. Nuk do t’ju bezdisja po të mos ju dëgjoja kur flisnit... Thoshnit nga ato fjalë që kam edhe unë në shpirt. Shqipëria është hall i madh për të gjithë dhe të gjithë kanë nga një hall.
Ai heshti përsëri dhe përsëri vazhdoi ;
"Jam nga Vlora. Agim më quajnë. Para disa muajsh më vdiq gruaja nga zemra, në spitalin e Janinës. Kam mbetur me katër fëmijë të vegjël. Të madhin e kam 12 vjec e të voglin 13 muaj... Por jam i papunë dhe fëmijët i kam pa bukë. Agimi heshti përsëri dhe përsëri u kapërcye, sikur lëshoi në pusin e zemrës një gur.
Ne e kuptuam hallin e tij të madh. Fëmijët e tij s’kishin bukë... "Bukën e përditëshme falna o zot " Po Zoti akoma nuk i ka hedhur sytë nga ata katër jetimët e Agimit... E ndihmuam babanë e jetimëve me disa para sa kishim mundësi... Ai uli kokën, na falenderoi dhe na tha: "...Unë nuk di të lyp, di vetëm të punoj... të punoj për fëmijët e mi". "Puna për bukën e buka për të jetuar! Edhe kaq i mohohet njeriut?!
Mars 1997 Athinë
Pranë hotelit "La Mirazhe", mbështetur tek një trung peme, bisedonin të dy. Flisnim me zë të lartë, për ato që po ndodhnin në Shqipëri, të rrëmbyer nga të papriturat e dhimbëshme: vrasje, vjedhje, djegie- Flisnim me zë të lartë, të sigurtë për heshtjen përreth, por nuk kishim vënë re se pranë nesh na dëgjonte një burrë në mes të jetës, me flokë të rralla e me një shenjë në buzën e poshtëme. Në pamjen e parë na u duk njeri i mirë e hallexhi. Dhe ashtu ishte.
-Cfarë ju shqetëson?- e pyes më tepër për të mësuar se c’ishte ai e pastaj halli I tijë … Ai rrinte i heshtur, por për mirësjellje tha vetëm "Jam nga Vlora" dhe një lot I rëshkiti në faqet e rreshkura …
-Flisni, flisni pa ndrojtje –i foli shoku im.
Ai heshti përsëri kokëulur, u kapërcye në kombin e gushës, me zhurmën e gurit të hedhur në pus dhe foli:
-Të më falni për shqetësimin. Nuk do t’ju bezdisja po të mos ju dëgjoja kur flisnit... Thoshnit nga ato fjalë që kam edhe unë në shpirt. Shqipëria është hall i madh për të gjithë dhe të gjithë kanë nga një hall.
Ai heshti përsëri dhe përsëri vazhdoi ;
"Jam nga Vlora. Agim më quajnë. Para disa muajsh më vdiq gruaja nga zemra, në spitalin e Janinës. Kam mbetur me katër fëmijë të vegjël. Të madhin e kam 12 vjec e të voglin 13 muaj... Por jam i papunë dhe fëmijët i kam pa bukë. Agimi heshti përsëri dhe përsëri u kapërcye, sikur lëshoi në pusin e zemrës një gur.
Ne e kuptuam hallin e tij të madh. Fëmijët e tij s’kishin bukë... "Bukën e përditëshme falna o zot " Po Zoti akoma nuk i ka hedhur sytë nga ata katër jetimët e Agimit... E ndihmuam babanë e jetimëve me disa para sa kishim mundësi... Ai uli kokën, na falenderoi dhe na tha: "...Unë nuk di të lyp, di vetëm të punoj... të punoj për fëmijët e mi". "Puna për bukën e buka për të jetuar! Edhe kaq i mohohet njeriut?!
Mars 1997 Athinë
Më shumë nga Albert Zholi
- Cilat Janë Femrat?
- Rruga E Shpirtit
- Gjaku I Gjashtë Viteve
- Lypsi Që Nuk Është Lypës
- Dy Vjet Pa Gjumë…
- Gjashtë Sy
- Zonja "Malboro"
- Petagogu
- Nëna, Ose Arkivoli Bosh Në Anë Të Udhës
- Jo, Edhe Ujin E Detit E Morëm Hua...
- Zonja Nga Athina
- Fëmija Grek Që Mësonte Shqip
- Ah! Beso, Beso
- Më Varrosni Me Shami Në Kokë…
- Vetmini
- Në Dhomën Nr-6-Të Të Një Shtëpie Publike
Komente 0