Nën dritën e Hënës të mendoj ngadalë,
si dikur, kur fjalët s’kishin nevojë të dalë.
Ti ishe shoku im, më i mirë, më i rrallë,
e unë të doja, pa folur fare si ne përrallë

Sot s’jemi si dikur, jeta ndryshon,
rrugët ndahen pak nga pak, pa zhurmë, pa ton.
Por në çdo natë që qielli rri i qetë,
më kujtohesh ti – si një dritë në shpirt të mbetur lehtë.

S’e di nëse më mendon, në ndonjë orë të vonë,
kur Hëna ndriçon dhe kujtimet zgjojnë
Por unë s’të kam me inat, as me dhimbje të fshehtë,
veç dua të jesh mirë — edhe larg, edhe në heshtje qe tret.

Ndoshta një ditë, pa pritur, pa plan,
do qeshim sërish për gjërat që s’thanë.
Por deri atëherë, mbetesh një dritë,
shoku im i mirë — i pazëvendësueshëm në shpirt.