Rrinim çdo ditë, si hije dhe dritë,
qeshnim pa fund, çdo dhimbje më ik’.
Më shumë se shok — e ndjeja thellë,
kur s’ishte pranë, më mungonte çdo herë.

Flokët i prekte era lehtë,
fjalët e tij më sillnin jetë.
Por një ditë zemra u ça,
një fjalë e kotë… dhe gjithçka u nda.

I thashë: "A kthehemi si dikur?"
Ai s'më pa… veç iku i shkur’.
S’e di, mos ndoshta në siklet,
apo unë s’e pashë ç’ndjente vërtet.

Tani veç heshtja flet në mua,
më la me lot, me shpirtin në krua.
Dhe s’di a më deshi, apo s’guxoi,
por një shok si ai… zemra s’e harroi.