Në mjegull t’robnisë kur vendi mbytte lot,
Naimi ndezi dritën me fjalë që s’kanë vdekje dot.
Me pendë në dorë e me shpirt që digjte flakë,
Ai shkroi për lirinë, për gjuhën që s’u plak.

“Në gjuhë të nënës folni”, – tha, dhe s’u lodh,
Se fjala shqipe n’zemër si zë hyjnor hodh.
S’e deshi pushkën, por vargun që trazon,
Që zgjon ndër gjumë komb, e shpresë i dhuron.

Për Shqipërinë, ai ish si një at i urtë,
Që me dhembje e mall shkroi udhë të ndritshme e të butë
Ai s’e pa lirinë, por na la pas dritë,
Se vargjet e tij jetojnë për jetë e mot, për jetë e ditë.

Naim Frashër lindi, po në gjithë Shqipërinë u rrit,
Si zë i ndërgjegjes që kurrë nuk rri.
Sot kur flasim për komb, për nder, për flamur,
Naimi flet me ne — me zë të butë, po burrëror e i sigurt.