Ishe ti… dhe isha unë.
Por kërkonim secili të ishte më shumë.

Thash unë. The edhe ti.
Por ajo s’mund të quhej dashuri.

Me ngulm kërkoje të dukeshe më i mirë,
të ta dija për nder, se ishe eliksir.
Por thash… e the më shumë seç duhej.
Nga të thënat u bëmë më tepër të huaj.

Kërkonim secili të dukej i zgjuar…
e humbëm kuptimin.
Magjia qe shuar.

Thash unë e the ti.
Të njëjtat gjithmonë.
U lodhëm së koti… po kush e kupton?

Menduam se zgjidhëm gjithçka mbi kët’ tokë…
harruam sa të vegjël jemi në kët’ botë.

Më the e të thash…
Edhe më shumë seç duhej…
por ndjenja, që e brishtë,
me të s’mund të luhej.