Hej, njerëz, njerëz të mjerë,
njerëz të shkretë e të lodhur,
ç’keni vallë në shpirt
që e mbuloni me maska e fjalë të zbrazëta?

Pse shtireni kaq shumë?
Pse mbillni urrejtje
në vend të mirëkuptimit?
Pse ushqeni mllef
kur zemra kërkon vetëm pakëz dritë?

O ju që harruat të qeshni pa arsye,
që dashurinë e kthyet në garë,
që e matni njeriun me përfitim e dukje —
a nuk ndjeni sa bosh është kjo rrugë?

Kujtohuni kush jeni,
para se koha t’ju harrojë.
Jeta s’është treg,
as maskaradë ku shiten ndjenja.
Është frymë e përkohshme,
dhuratë që kërkon kujdes,
një rrahje zemre mes pafundësisë.

Zgjohuni, njerëz!
Zgjohuni, sa ende ka agim!
Mos e lini shpirtin të ftohet
në dritaren e botës së verbër.
Sepse kur dashuria hesht,
njerëzimi tretet.