Sa shumë vite përgjërime,
sa shumë vuajtje
në heshtjen time.

Sa pak shpresë,
që shuhet si vesë;
sa pak lumturi,
sa pak dashuri.

Një lum i tërë vuajtjesh,
pa fund e pa brigje,
pa varkë në të
e pa kurrfarë shtigje.

Ehh, jetë — moj jetë e mjerë,
më përplase, më shtrydhe,
më nxore gjithë vrerë.

Një pikë mëshire kërkoja unë,
pakëz dashuri,
asgjë më shumë.

Por tani
s’kërkoj më asnjë gjë.
Di vetëm
që jam edhe unë
një zë.