Po, e pranoj —
jam e mundur nga vreri i fjalëve të tua,
që si shigjeta pa mëshirë i derdh mbi mua.
Krenohu, pra,
me ligësinë tënde.

Po, zemrën ma helmove,
triumfove —
kënaqu, pra,
dhe festo për dhimbjen time.

Veç dije se,
në shpirt,
keqardhje ndjej për ty —
për acarin që ta ka mbështjellë zemrën,
për urrejtjen që t’i ngrin ndjenjat,
për murin e akullt që ndërton
rreth boshllëkut tënd.

Ah, si mund ta kuptosh?
Ti, që dashurinë nuk e njeh,
që plagën e tjetrit e quan fitore…

Krenohu, pra —
me egon tënde të sëmurë,
që si një kurorë prej pluhuri e mbart
mbi një shpirt
që ka humbur
mes labirintesh egoizmi.