Netëve të gjata dua tu fshihem,
edhe syve të etur që të zënë frymën..
edhe hidhërimeve të mia,
të shkruara me shkumës në mure si fëmija..

I tulatur midis tokës dhe qiellit,
vetmia shkundet nën hapat e mi,
ringjall njerëz që më mungojnë,
ndërgjegjen pata veshur mendje e sy..

Ngutem natën e digjem si gur gëlqeror,
peng i tingujve të pa shpirt,
i këputur si gjethe e tharë, që anës rrugës mbeti,
e ndrydh fjalën si ofshamë e thellë deti..

Shpesh ndalem si lumi në brigje,
lëmshin e ditës ta stivoj me durimin,
po kurrë nuk dua burrë të rrëzuar,
që netëve injekton damarët e shpëtimit..

Nata me buzët e ftohtësisë,
at këngë ma përcjell me mall,
me sytë e qeshur, me sytë që fshehin,
shpesh, rashë në rrjetën e saj..