Kam një peng në zemrën time,
Kam një peng e dot s’e mbaj,
A do qajn’ për mua me ligje,
At’her’ fryma të më ndalë?

Kur t’më ndalë kjo frymëzeza,
Si do qajnë për mua vallë?
Apo cepin e buzëqeshjes,
Përmbi sy do e shpërndajnë.

Pa kam shkruar edhe rreshta,
Plot me ligje e fjalë malli,
Një për një në dorë fletat,
Do t’jua jap për së gjalli.

Dhe aty shtrirë përdhe,
Do t’i shoh të gjith’ me nge,
Këngës kur t’ia marrin,
Vajit apo hiçasgjese.

Kur t’ia marrin një për një,
Me kureshtje do i vërej,
Dhe në qoftë se s’më pëlqejn’
Nga e para do t’i kthej.

Do t’i kthej të gjith’ nga e para,
Varg më varg e strof’ më strofë,
Iso të ma mbajnë këngën,
Dhe refreni të jehojë.

Kam një peng në zemrën time,
Kam një peng e dot s’e mbaj,
Si do qajnë në mortjen time?
Nga zilia a nga mallë?

“E ç’rëndësi kjo gjë na paska?
Një nga ju, mund të më thotë,
Sa gjallë isha, plagë më hapët,
Tani thirrjani isosë.”

Dhe në vend të amanetit,
Po ju lë të fundit fjalë:
“M’vini vargjet e kësaj kënge,
Epitaf mbi timin ballë.”