Pranvera vjen butë, pa zhurmë,
si një puthje mbi faqen e ftohtë të tokës,
me rreze të arta që shkrijnë akullin,
dhe gjelbërim që ngrihet nga hiri i dimrit.

Lulet çelin si fjalë të pathëna,
në çdo cep të heshtur të botës,
aroma e tyre flet për jetë,
për një fillim që s’mbaron kurrë.

Zogjtë kthehen si vargje në një këngë,
duke thurur tinguj mbi telat e erës,
folenë e ndërtojnë me shpresë e dashuri,
nën qiellin që më në fund buzëqesh.

Në çdo hap, ndjej ritmin e jetës,
një vals i gjelbër, një melodi pa fjalë,
pranvera nuk vjen – ajo zgjon,
dhe ne rilindim bashkë me të.