Dashuria nuk pyet për rregulla,
ajo vjen si era — e lirë, e egër,
prek zemrën pa trokitur,
si një zog që zbret në dorë.

Nuk njeh ndalesa,
as ligje, as udhëzime.
Lind mes kaosit,
lulëzon në të papritura.

Kur zemrat flasin në heshtje,
kur sytë flasin pa zë,
dashuria qesh me çdo rregull,
me çdo “duhet” e “s’duhet”.

Ajo është flakë që nuk frikësohet nga shiu,
është hënë që lind edhe në ditët pa qiell.
Dashuria nuk zgjedh —
ajo dashuron.

—Dhe kur vjen dashuria...

...ajo nuk troket. Thjesht hyn. E gjen zemrën të papërgatitur dhe e bën shtëpi. Nuk të pyet nëse je gati, sepse ajo vetë është gjithmonë gati të të marrë për dore dhe të çojë diku ku logjika nuk shkel dot.

Dashuria të mëson të shikosh me zemër, jo me sy. Të prek pa të prekur, të përqafon pa fjalë, dhe të mungon edhe kur është pranë, sepse kur e ndien thellë, gjithmonë do më shumë.

Ajo është pranë kur zgjohemi në mesnatë dhe mendojmë për një emër. Është aty kur dy duar gjejnë njëra-tjetrën pa e kërkuar. Është fryma që mbush boshllëkun dhe zëri që heshtjen e bën melodi.

Dashuria nuk është e përsosur, por është e vërtetë. Dhe kur është e vërtetë… nuk ka nevojë për rregulla. Mjafton një zemër që rreh sinqerisht, dhe një tjetër që e ndjen.