Isha pak më shumë se një fëmijë,
por diçka brenda meje ndryshoi menjëherë.
Nuk mund ta shpjegoj saktësisht se çfarë ishte:
ndoshta shikimi yt,
ndoshta mënyra se si më bëre të ndihesha e parë,
e kuptuar,
e zgjedhur.
Por e di që nga ai moment kuptova që nuk doja të ndahesha më kurrë nga ti.

Ne përjetuam një dashuri të fortë, të lindur,
kur ishim shumë të vegjël për të ditur gjithçka,
por mjaft të rritur për të ndjerë gjithçka.
Luftuam kundër pengesave që dukeshin më të mëdha se ne: kundër frikës,
kundër gjykimeve,
dhe kundër familjes sime.
Por të kam dashur shumë për të të lënë të shkosh. Dhe ti mbete pranë meje me një forcë dhe një ëmbëlsi që më prek edhe sot.

Kanë kaluar shumë vite!... Një jetë të tërë.
Dy fëmijë të mrekullueshëm që tashmë janë rritur dhe të fortë,
falë dashurisë që kemi ndërtuar së bashku. Kemi kaluar kohë të mira
ditë të ndritshme
dhe më të vështira,
por nuk ia kemi lëshuar kurrë dorën njëri-tjetrit.

Unë ende të dua si atë ditë të parë. Ose ndoshta më shumë.
Sepse sot e di se çfarë do të thotë të ndash një jetë,
të rritesh së bashku,
të rezistosh,
të duash vërtetë.
Faleminderit që je dashuria ime,
shoku im,
gjithçka ime.
Atëherë,
sot, Det,
dhe përgjithmonë..