Të shkruajmë me lot në sy dhe me zemër të copëtuar nga dhimbja.
Nuk ka fjalë që mund të shpjegojmë sa shumë të duam, sa shumë në mungon, edhe kur je para nesh, por larg në një botë që ne nuk e arrijmë

Sëmundja të ka marrë kujtimet, fjalët, dhe ato gjëra të vogla që të bënin ty — ti. Por ne e dimë që thellë brenda shpirtit tënd, ti je ende aty. E ndjejmë kur na shikon, edhe kur sytë e tu janë të zbrazët.
E ndjej kur qan sapo më sheh mua,
dhe qesh me birin tënd
edhe pse nuk e di se pse.

—Ke dhënë gjithçka për ne Nuk ke menduar kurrë për veten. Jetën tënde e ke jetuar për ne.

Dhe tani, ne jetojmë këtë pjesë për ty.
Çdo ditë jemi këtu, edhe pse dhemb shumë. Edhe pse çdo ditë është si një plagë e re. Por ne nuk do të largohem kurrë.

Dhe kur nuk do të na njohësh më fare, ne do të të duam edhe më shumë.
Do të të duam për ty dhe për ne.
Deri në fund... pas fundit...

Kur dhimbja është kaq e madhe, është e natyrshme t’i drejtohesh Zotit, ta pyesësh, të kërkosh një kuptim në mes të një padrejtësie kaq të madhe.

një letër — e ndërthurur me dhimbjen, dashurinë për nënën, dhe pyetjet që nuk kanë përgjigje. Një letër që flet nga thellësia e shpirtit. Si një lutje… si një britmë e qetë...

—O Zot,

Kam kaq shumë ditë që të flas me zemër të thyer.
Kam kaq shumë netë që të pyes në heshtje, me sytë drejt qiellit:

Pse? Pse pikërisht ajo?

Pse nëna jonë?

Pse ajo që na deshi më shumë se veten?
Por jam e humbur. E lodhur. E copëtuar.
Dhe të pyes me lotë në sy:—Përse ajo?
Përse kaq shumë dhimbje për dikë që dha vetëm dashuri?
A nuk e sheh sa shumë kemi nevojë për të?
A nuk e ndjen sa shumë kemi qarë?
Sa shumë lutje të kemi bërë natë pas nate, duke shpresuar një mrekulli, një dritë, një ndalesë të kësaj sëmundjeje që e ha ngadalë, si një bishë pa mëshirë?

Pse nuk e more njëherësh, në paqë?...

Pse po e lë të tretet në heshtje, në harresë, në mjegull?
Duke të pritur në dhomën ku ajo nuk flet më.
Në shtratin ku nuk ngrihet më.
Në sytë ku dikur kishte jetë — dhe tani ka veç largësi.

Më fal nëse po të flas me lotë, jo me lutje.

Por kjo është lutja ime më e vërtetë:

Na jep pak forcë që të zgjohemi nesër pa u thyer krejt.

Na jep paqë për ta përqafuar edhe kur nuk na njeh më.

Na jep durim për ta dashur edhe në harresë.
duam — vetëm që ajo të mos vuajë më.
Vetëm që ajo të ndjejë dashurinë tonë … edhe nëse truri e ka harruar,
zemra e saj do ta njohë...

—Dhe, nëse një ditë, nuk do të jetë më...
—të lutem, Zot…
pritja Ti.
Merrja frikën.
Jepja paqën🙏...