Jetojmë në një botë të errët,
të mbushur me
sekrete
që të gërryejnë
shpirtin
dhe gënjeshtra
që të helmojnë
zemrën.
Një botë e ftohtë,
e egër.

Jetojmë në një botë të kalbur
nga brenda,
një botë që fshihet pas maskave,
ku e vërteta
mbytet
dhe gënjeshtra shpërblehet.
Një botë që të
buzëqesh në
fytyrë
dhe të ther pas
shpine.
Një botë që të sheh,
duke u
rrëzuar,
e të shtynë drejt greminës.

Çdo ditë, kanë dashur të të thyejnë,
të të shkatërrojnë,
të shohin të rrëzuar,
pa shpresë,
pa zë.
Dhe ka pasur ditë kur dhimbja të ka marrë
frymën,
zemra të është bërë
copë
ke bërtitur në heshtje.
Ke mbajtur brenda vetes ulërima
që askush s’i ka
dëgjuar
dhe lot që askush s’i ka parë.
Ke ndjerë urrejtjen të të ziejë në gjak,
por kurrë nuk e le veten t'u bëje si ata.
por... diçka tjetër –
je bërë stuhia
që vetë bota krijoi—
më e ftohtë,
më e heshtur...

Mund të jesh
i thyer,
por jo
i mundur.
Mund të jesh
i lodhur,
por ende
lufton.
çdo ditë që zgjohesh,
është një akt rebelimi
ndaj një bote që s'të
meriton

Çdo plagë,
është kujtim i një beteje që nuk e zgjodha vetë.
Çdo natë pa gjumë,
çdo lot që është tharë,
çdo klithmë që ka mbetur brenda teje – janë dëshmitarë
të luftës së heshtur.

Mban dhimbje që s’i ndanë me askënd.
Qesh,
kur brenda vetes
bërtet.
Hesht kur duhej të
flisje,
Ndjen urrejtjen të të mbështjellë si mjegull e zezë –urrejtje për
padrejtësinë,
për tradhtinë...

Nuk ke nevojë të të duan të gjithë.
Nuk ke nevojë të të kuptojnë.
Mjafton që e di kush je.
Mjafton që, përkundër gjithçkaje,
ende qëndron në këmbë – me kokën lart,
me shpirtin të gjakosur, por krenar.
Sepse nga e gjithë kjo dhimbje,
nga e gjithë kjo
errësirë…
linde përsëri.
Dhe tani,
nga asgjë, nuk ke më
frikë!