Troket në xhama pa zë,
pa fjalë,
si një violinë që luan vetë,
e rrjedh në rrugë e në mendje,
duke larë
çdo etje,
ç'do mallë.

Nën pikat, e tij,
toka merr frymë,
lulëzon heshtur,
pa u ndjerë,
psherëtimë e natyrës,
këngë pa fjalë që zemrën
ma ngren.

Bie butë mbi çati,
si pëshpërimë
që s'ka mbarim,
prek gjethet me dashuri,
si një i vjetër
kujtim,
—kur vrapoja zbathur,
nëpër baltë e nëpër rrugë,
me flokët lagur, e gaz
në buzë.

Çadrat tona ishin gjethet, kapele me baltë,
na i rrëmbente uji lodrat,
por jo gzimin,
askush
s'e ndal,
lau rrugët, kujtimet, fjalët,
gjurmët e hapave të vjetër

Në çdo pellg, një botë e re,
dallgë e vogël, një det i pafund,
e zhurma e shiut
mbi teneqe,
si ninullë që zemra ende e djen.

Sot kur bie,
shi
mbyllem në shtëpi,
por fëmija brenda meje
zgjohet,
vrapon sërish nëpër
kujtime,
zbathur, pa frikë,
nën shiun e jetës
time.