Zihesha me botën, me çdo padrejtësi,
e vogël,isha stuhi,
shpërtheja si diell mbi çati,
me zërin tim çaja heshtjen,
e shtëpinë ktheja në harmoni.

"Llastica” më thërrisnin, me zë të lartë e tallje,
Por unë isha zjarr që në heshtje nuk ndalej,
çjerrja qiellin me të qeshurat e mia,
dhe toka më njihte në çdo shkelmë e vijë.
S’e dija frikën, s’dija t’i dridhesha fjalës,
Çapkene, e mbrapsht,
nuk lija dy gur bashkë,

fëmijë i llastuar – e pranoj me nder,
me buzë që kërkonin gjithçka menjëherë,
një yll tekanjoz në duart e prindërve,
çdo qoshe një sekret, çdo ditë një zbulim,
isha stuhia më e bukur e çdo mëngjesi tim.
dikur isha... thjesht jetë.
çdo heshtje e prishja me zhurmë të pastër,
e pse e vogël, me zemër të madhe,
e shihja të keqen dhe s’e lija të kalter.

Çdo dhimbje ma shëronin me puthje,
çdo kapriço ime – ligj në shtëpi,
më ngjan si ëndërr tani

Padrejtësia? Jo, s’më bënte për vete —
nuk dija të heshtja, s’dija të pranoja,
edhe kur më quajtën “kokëfortë”e" tekanjoze
Nuk më mjaftonte të isha e vogël,
doja të isha e drejtë – çdo ditë, çdo orë.
S’më trembte mosha, as shikimi i rëndë,
Plakat e lagjes më prisnin në cep,
si profete të lodhura, me gjuhë prej grep.
"Kur të rritesh," më thonin
"burrë ske për të gjet"!

Po unë...
Kisha mendje fëmije dhe
ashtu doja të rritesha –
me stuhi në shpirt
e dritë në sy,
pa u trembur nga fjalët që vendosnin kufi

Kisha duar që kërkonin drejtësi,
këmbë që vraponin pas ëndrrave në shi.
Kisha një zemër që digjte si flakë,
jo për dashuri, por për të mos qenë plakë

çdo shkelje,
çdo lot,
çdo fjalë hidhur,
më ka bër më të fortë sot
Jam llastica që këputet, Por askush se theu dot

Në jetë, kam mësuar se nuk je çmim për askënd,
Por një forcë që lind brenda,
një flakë që djeg dhe ndriçon,

Kam mall, shumë mall, sa një botë,
për lodrat që flisnin me shpirt,
për gjunjët me plagë e rrobat me baltë,
për duart e ngrohta që më mbanin në shpirt.

Sot jam kujtim që i përkëdhel,
e mbaj, vajzën e vogël në shpirt si një emblemë,
Me zërin e saj çante heshtjet pa temë,
një shpirt rebel,
ajo që s’toleronte, që s’druhej, që s’njihte asnjë skemë.
Me zemrën prej zjarri, me fjalën si shpatë,
ajo sfidonte botën — e vetme, pa frikë, në çdo natë.

E rritur në hije,
kujtimi i saj më udhëheq,
si një yll që s’bie,
që s ’u ndal në rrugë të lehtë —
Jam ajo stuhi që nuk u bë re,
jam ajo vajzë që
s'u thye asnjëher
— jam rritur,
po s’jam ndërruar —
kam mbetur stuhi,
e pathyeshme,
e pashuar!!!